Het boze oog is als een wiel dat verslindt en verbindt. Eens in gang gezet, valt het niet meer tegen te houden. Dit seizoen onderzoekt via doolhoven, vreemde verhaaltjes en kartografische fictie hoe onheil zich van mens naar mens voortplant, over generaties en grenzen heen. Oogcontact is een slechte praktijk.
Ergens tussen oud en nieuw. Tussen God en de mens. Tussen magie en de moderne autosnelweg. Via nieuwe, innovatie verteltechnieken zal ik proberen te benaderen wat het betekent te bestaan in dit vernielzuchte maar toch zo bloedmooie tijdperk. Het doolhof is een nieuw literair genre, momenteel nog in ontwikkeling. Deze verhalen verbeelden elk op hun manier een labyrint, perfecte spiegel van het universum. Hiermee is het de bedoeling een interessante, maar bovenal amusante mengeling van literatuur, puzzel en spel te brengen. Kartografische fictie, daarentegen, vertelt een verhaal als een kaart. Met de heilige principes van de geografie wordt rekening gehouden om menselijke emotie begrijpbaar te maken. Vreemde verhaaltjes houden zich aan de klassieke vormvereisten van het kortverhaal.